Drodzy, serdecznie dziękuję wszystkim, który na fb włączyli się do dyskusji o etyce w AAC. Zaowocowała poprawkami w pierwotnej liście. Mamy zatem nowy plan dyskusji. Wspominałam, że poświęcimy miesiąc na każdy temat – chcę to zmienić. Będę czujna, kiedy dyskusja się domknie – będę proponowała podsumowanie i zmianę tematu. Zatem – do dzieła!
- O dostarczaniu nieadekwatnych systemów komunikacji:
- „Presume competence!”, załóż [że ktoś ma] kompetencje i modeluj! O systemach, które mogą być ponad miarę,
- „On przecież ma swoje symbole do wyboru” czyli system zbyt ubogi.
- O niezrozumieniu czym jest niezależność w komunikacji, czyli o inicjatywach komunikacyjnych, dostępie do własnego systemu komunikacji i granicach interpretacji.
- O prymacie narzędzi nad potrzebami użytkownika czyli o nieświadomości lub złej woli specjalisty AAC:
- „Narzędzie (pomoc, strategia), które oferuję jest najlepsze i dla wszystkich!”,
- „Bo my tu pracujemy tylko systemem X”.
- O rolach, powinnościach i oczekiwaniach rodziny/bliskich i specjalistów w interwencji AAC:
- „Robię to, czego chcą rodzice”,
- „To pani jest rodzicem – musi pani zrobić dziecku pomoc do komunikacji”.
- O pozorowaniu interwencji AAC:
- „Prowadzę fajne zajęcia, robię swoje”,
- „Pani Ola raz w tygodniu tak świetnie rozmawia z moim synem!”,
- „Wydrukowałem mu/jej książkę z piktogramami, zrobiłem swoje”.
- „Ta książka, niestety, nie działa w domu…”
- O niefortunnych poradach:
- „może gdyby Pani kupiła mu/jej narzędzie X….”,
- O edukacji bez komunikacji i niezrozumieniu roli nauczyciela w procesie:
- „Nie mam czasu na te obrazki”,
- „Ale przecież mamy tu te obrazki na tablicy!”,
- „On i tak tego nie używa” – tablet/książka do komunikacji dziecka/ucznia – w plecaku.
- „W naszej szkole mamy specjalistę AAC – pani X ma się tym zająć”
- O braku współpracy i łechtaniu próżności:
- „Tamten specjalista jest do bani” i „potrzebujecie zajęć dodatkowych, ja Wam to ustawię!”,
- „A ja mam inną wizję!” – o różnicy zdań wśród członków zespołu.
- O warsztacie pracy specjalistów:
- „gotowce” versus faktyczne potrzeby,
- grzechy ad autorstwa rozwiązań.