Moim matecznikiem jest Zespół Szkół Specjalnych nr 11 w Krakowie. To tam wraz z moimi współpracownikami, w zespołach, na co dzień wspieram uczniów i dzieci z rodzinami w ramach Wczesnego Wspomagania Rozwoju. I tego chciałabym dla wszystkich niemówiących dzieci i nastolatków: wsparcia we własnych placówkach edukacyjnych, tam, gdzie zjawiają się codziennie! Niestety, wciąż nie wszędzie jest to możliwe. Nie wszędzie niemówiące dzieci i ich rodziny znajdą doświadczoną kadrę. Nauczyciele i terapeuci mają często wiele dobrej woli, ale nie zawsze są pewni swych pomysłów i decyzji. Dlatego od lat w czasie wolnym od codziennych obowiązków wspieram zarówno ich, jak i rodziny poprzez superwizje i konsultacje.
Superwizje to wsparcie i kształtowanie umiejętności terapeutów. Towarzyszenie w ich rozwoju zawodowym, by stali się niezależnymi, kompetentnymi nauczycielami/terapeutami dzieci, uczniów, osób niemówiących oraz ich bliskich. Najczęściej zachodzi poprzez wspólną analizę pracy terapeutów prezentowaną na filmach. Kluczowe „warstwy” analizy to: kontakt z podopiecznym i „miękkie” umiejętności partnera komunikacji, sprawność w rzeczowej ocenie umiejętności podopiecznego oraz stawianie osiągalnych celów rozwojowych oraz dobieranie/tworzenie narzędzi i strategii ich osiągania. Superwizje odbywają się zarówno w kontakcie bezpośrednim, jak i on-line.
Na konsultacje najczęściej zgłaszają się bliscy dzieci/osób potrzebujących AAC. Konsultacje mają na celu zweryfikowanie przyjętej ścieżki postępowania, wytyczenie kolejnego kroku lub jej wyznaczenie od podstaw. Także – zaproponowanie przeze mnie rozwiązań sprzyjających osiągnięciu oczekiwanych celów. Staram się nie przyjmować na konsultacje samych rodzin z osoba niemówiącą. Zawsze zmierzam do tego, by w konsultacji uczestniczyły osoby na co dzień zaangażowane w edukację/terapię niemówiącej osoby, niezależnie od wieku. W przypadku dzieci – nakłaniam rodziców, by pozyskali dla sprawy nauczycielkę z przedszkola, logopedę, wychowawczynię ze szkoły czy ośrodka, nawet, jeśli dotąd nie budowała indywidualnego systemu komunikacji niemówiącego podopiecznego, nawet – jeśli ma niewielkie doświadczenie. Jeśli zespół z placówki podejmował kroki w budowaniu systemu komunikacji dziecka – tym bardziej jest pożądany podczas konsultacji. Staje się wówczas źródłem informacji o korzystaniu z zaproponowanych rozwiązań oraz partnerem w ustalaniu racjonalnego planu postepowania. Bardzo zależy mi na budowaniu współodpowiedzialności za sytuację osoby niemówiącej w placówce i w życiu. Na kim ta odpowiedzialność spoczywa..? Jestem przekonana, że na osobach ze specjalistycznej placówki, spędzających z dzieckiem, uczniem, nastolatkiem najwięcej czasu. Jeśli to oni – rok po kroku i z asystą – staną się kompetentni – rodzina zyska codzienne wsparcie, dokładnie tam, gdzie codziennie bywa..! Konsultacje na ogół odbywają się stacjonarnie, by mieć możliwość wspólnego działania z osobą niemówiącą i ukuwania nowych rozwiązań.